3D-printen is een van de allerbeste dingen die in de afgelopen jaren in de Maker-buurt heeft plaatsgevonden, maar de resulterende output is toch altijd vatbaar voor beschadiging bij het gebruik van toepassingen bij hoge temperaturen of plaatsen waar de onderdeel kan worden onderworpen aan corrosieve chemicaliën. In een recent papier getiteld “driedimensionaal printen van transparant gesmolten silicaglas”, [Kolz, F ET. Al.] Heb een techniek voorgesteld die stereolithografische printers gebruikt om glazen voorwerpen te produceren die kunnen worden gebruikt in onderzoekstoepassingen waar plastic het gewoon niet zal snijden.
Wanneer we stereolithografie staan, vindt u waarschijnlijk van harsafdrukken, maar het verwijst naar het algemene gebruik van lichtbundels tot kettingmoleculen samen om een vaste polymeer te typen. De onderzoekers gebruiken hier amorfe silica-nanodeeltjes als uitgangspunt dat later wordt behandeld door UV-licht dat een gepolymeriseerd composiet produceert. Deze structuur wordt vervolgens onderworpen aan hoge temperaturen van 1300 ° C die resulteert in modellen bestaande uit puur gefuseerd silicaglas. Dit impliceert dat het deel buitengewoon thermisch en chemische eigenschappen heeft, evenals optisch compatibel met onderzoeksstudie-apparatuur.
De resolutie van de details van de afdruk wordt alleen beperkt door de mogelijkheden van de stereolithografieprinter die wordt gebruikt. Voor degenen die een DIY-optische draai aan een project willen toevoegen, laat dit zien een zegen. Als 3D-afgedrukte lenzen of micro-optische gadgets uiteindelijk gemakkelijk zijn, zijn de mogelijkheden eindeloos. Het produceren van spectrometers en optische sensoren in de workshop kunnen binnenkort een realiteit zijn.
Vergelijkbaar werk bij MIT is in het verleden uitgevoerd, evenals met de Ember 3D-printer van Autodesk die Open Source is, de toekomst heeft veel 3D-printen vooruit.
Bedankt [JIMK] voor de tip.