De gebruikelijke zonnecel is gemaakt van silicium. De betere cellen gebruiken de kristallijne vorm van het element, maar er zijn andere methoden om elektrische energie te verkrijgen van de zon met silicium. Het vormen van siliconenkristallen kan echter duur zijn, dus er is altijd interesse in verschillende zonnechnologieën. Perovskite is een van de toonaangevende kandidaten voor het silicium supplanting. Omdat ze loodzouten gebruiken, zijn ze goedkoop en eenvoudig te construeren. De efficiëntie is ook goed, zelfs als het materiaal niet bijzonder goed besteld is. Het probleem is dat elke modelwetenschap heeft over wat een goede zonnecel zou moeten maken, voorspelde dat ordelijke verbindingen beter zouden presteren, ook al is dit niet waar voor Perovskite. Nu wetenschappers bij Cambridge denken dat ze weten waarom deze cellen zelfs in het licht van structurele defecten presteren.
Perovskieten nemen hun naam uit een natuurlijk mineraal dat dezelfde atoomstructuur heeft. In 2009 bleken methylammonium loodhalogenide Perovskieten op te treden als zonnecellen. Omrekeningspercentages kunnen zo hoog zijn als 25,5% volgens bronnen en – blijkbaar – de cellen kunnen zo veel zijn als 31% efficiënt, in theorie. Zonnecellen staan weer uit – nogmaals, in theorie – bij 32,3% hoewel je in de echte wereld geluk hebt om in de hoge jaren twintig te komen.
Het gebruik van geavanceerde microscopie, bleek het team dat er twee verschillende soorten aandoeningen in het materiaal waren. Elektrische desorganisatie vermindert de conversieprestaties van de zonne-energie. Een overeenkomstige chemische stoornis is echter eigenlijk voordelig voor efficiëntie en meer dan goed voor het elektrische nadeel.
De onderzoekers hopen dat dit nieuwe inzichten zal bieden in het creëren van nog beter perovskiet-materialen voor gebruik in de zonnecellen van de toekomst. We hebben dit materiaal gezien dat anders dan zonnecellen wordt gebruikt. Er is veel onderzoeksactiviteiten op deze cellen, dus we hopen binnenkort een aantal praktische toepassingen te zien.
[Main Image: Alex T. bij Ella Maru Studios via University of Cambridge Research Aankondiging]